Boos?!

Mijn blog van vier weken geleden deed hier en daar wat stof opwaaien. Waarom was ik boos op mezelf, terwijl ik volgens sommigen ook best boos mocht zijn op mijn leidinggevende. Een aantal lezers vond dat er een stap ontbrak in mijn blog, namelijk mijn boosheid op de ander. En ja, daar hadden ze eigenlijk wel gelijk in. Dus vandaag de nog ontbrekende stap in mijn boosheidavontuur…

Boos, ik ben gewoon verschrikkelijk boos. Op wie? Ik dacht op mezelf. Zo klaar met dat ‘jarenlange grenzeloze gedoe’ van mij. Dat over mij heen laten lopen. Dat slappe gedoe van ‘oh nee, maakt niet uit hoor’, ‘geeft helemaal niks’, ‘Annelies regelt het wel‘. Het geeft verdomme wél, het gaat namelijk ten koste van mij. Ten koste van mij en mijn energie.

Moe ben ik ook van mijn eigen openheid. Het mag dan misschien dapper zijn dat ik open ben over mijn strijd met depressie, maar het veroorzaakt ook allerlei inkoppertjes: ‘Oh, Annelies is boos, gaat vast niet zo goed met haar’ of ‘heb je Annelies weer’ of ‘je bent weer lekker fel hè’ of ook zo’n gouwe ouwe: ‘ja, ik dacht al het gaat niet goed, ik zag de paniek in je ogen’. Of natuurlijk: ‘je staat te tetteren vanaf de zijlijn’. Wie de fuck ben jij eigenlijk om dat over mij te zeggen? Over grensoverschrijdend gedrag gesproken. Mag ik ook gewoon een keer mijn dag niet hebben? Lekker tetteren vanaf de zijlijn. Mag ik ook gewoon een keer uit mijn slof schieten en gewoon chagrijnig zijn? Niet omdat ik een depressie heb, maar dus gewoon! Ik zeg toch ook niet tegen jou als je boos bent dat dat wel zal komen omdat je ooit een burn-out hebt gehad? Het is een beetje hetzelfde als mensen die ongevraagd aan je buik gaan zitten als je zwanger bent. (Dat doe je dus ook beter niet en zeker niet ongevraagd.)

Heel vaak zeggen mensen zomaar wat. Gewoon omdat het kan, niet zozeer omdat het helpend is. Gecultiveerd door alle social media platforms. Maar wat mij betreft wordt het weer tijd dat we wat zorgvuldiger omgaan met onze woorden. Zullen we wat meer vragen in plaats van invullen? Of nog beter: laten we gewoon af en toe eens onze mond houden. Gewoon omdat het kan. Denk na voor je je mond open trekt; zoals een oude filosoof ooit zei: ‘Is wat ik wil zeggen waar, is het noodzakelijk en is het aardig?’ Zo niet, houd dan gewoon een keer je mond…