Just do it!

Elk jaar kies ik een thema, om focus aan te brengen in wat ik doe en om mezelf in beweging te houden. Dit jaar is mijn thema: ‘doen’. Daar heb ik een beetje meer sjeu aan gegeven door de alom bekende NIKE-slogan te gebruiken: Just do it! Sindsdien ben ik, zoals mijn beste vriendinnetje zou zeggen, lekker in beweging. Tot zover, hartstikke mooi, zou je zeggen! Maar (ja, ik weet het: ‘maar’ is eigenlijk ‘nee’ …) door al dat ‘doen’ ontdek ik dat er eigenlijk wel heel veel te doen is. En dat je dus eigenlijk altijd wel bezig kunt blijven; dat ‘doen’ is nooit klaar. Het tegenovergestelde van ‘doen’ is in mijn ogen ‘rust’. Dus is mijn grootste uitdaging wat betreft dit thema gek genoeg: voldoende rust nemen. Briljant toch, dat je als thema ‘doen’ kiest en je er dan achter komt dat het misschien wel meer om ‘rust’ draait?

Of misschien nog wel meer om ‘balans’. Want of je nu doorslaat naar de ene of de andere kant, ik kom pas echt in beweging als de weegschaal netjes in het midden staat. Anders zwabber je maar een beetje op de plaats (van links naar rechts en weer terug), zonder ook maar een meter vooruit te komen. De echte vraag (achter de vraag) is dus: hoe blijf ik in beweging? Ik ken eigenlijk maar twee standen: hollen of stilstaan. Iets ertussenin vind ik moeilijk. Zo is het leven bij mij ook zwart of wit. Van de kleur grijs had ik tot voor kort nog nooit gehoord. Nou ja, wel gehoord maar nooit iets mee gedaan. Geef nou toe, het leven is toch ook een stuk makkelijker als er alleen maar zwart of wit is? Al die nuances, wat moet je daar nou mee? Zoals gezegd, tot voor kort had ik geen idee. Nu ontdek ik dat de sjeu van het leven zich vaak juist in die nuances bevindt. En dat ook juist in die nuances de verbinding met jezelf en dus ook met de ander zit, de verbinding met het leven. Zwart en wit zijn eigenlijk mijn beschermlaagjes; het grijs, daar zit mijn ‘flow’, mijn levensvreugde, mijn passie. Je zou zeggen dat je daar altijd wel zou willen zijn, maar met die passie en levensvreugde gaan risico’s gepaard, onzekerheden, angsten. En in mijn zwart-witte wereld houd ik die zoveel mogelijk buiten de deur. Het zijn tenslotte niet voor niets mijn beschermlaagjes.

Alleen die beschermlaagjes beginnen te knellen, en zo komen we dus weer uit bij mijn thema: ‘doen’. Een van mijn beschermpatronen is dat ik mezelf te veel uit de wind wil houden om zo maar geen risico’s te lopen. En ja, je raadt het al, daar komt mijn wereld tot stilstand: dag beweging, hallo keurslijf. Daar wil ik dus uit. Vandaar mijn thema: ‘doen’. En dan wel zo, dat ik zowel in beweging blijf als de juiste balans weet te houden tussen hollen en stilstaan.