Gedachten zijn niet waar

Nou daar gaat hij dan, mijn eerste blog. Zenuwen, gaat het lukken, is het enigszins zinnig, zijn mensen überhaupt geïnteresseerd? Nou ja, er is maar één manier om daar achter te komen en dat is: "Iedereen klaar? Bloggen maar!"

“Alle gedachten die je hebt zijn niet waar”, zegt Judith. Het is maandag, therapie-dag en Judith is mijn psychotherapeut. En vandaag zegt ze dus, heel rustig en met een glimlach op haar gezicht, dat mijn gedachten niet waar zijn. Gedachten zijn alleen maar verhalen die wij onszelf vertellen zodat we ons beter voelen. Wat?! Mijn gedachten zijn niet waar? Ja, de groeten, wat een klinkklare onzin! Judith gaat rustig verder. Gedachten helpen je door het leven heen. Alleen nu vertel je jezelf een oud verhaal dat je niet verder helpt, maar je tot stilstand brengt. Zoiets als een paraplu opzetten terwijl de zon schijnt.
 
Wat mijn verhaal is? Dat ik niet goed genoeg ben en als klap op de vuurpijl: dat ik er niet mag zijn. Al die gedachten geloof ik. Waarom? Omdat ze mij ooit hebben geholpen. Soms was het letterlijk mijn verdedigingsmechanisme, nodig om mezelf staande te houden. Zo hielp de gedachten dat ik er niet mag zijn, mij vroeger om mezelf onzichtbaar te maken voor mijn ouders en hun uit de hand gelopen ruzies. En toen Judith vanmiddag zei: al die gedachten zijn niet waar werd ik boos. Waarom? Omdat ze mijn verhaal afpakt. Ze zet er een dikke streep doorheen en zegt: het is niet waar, lekker puh! En dat veroorzaakt chaos in mijn hoofd. Die dat opnieuw probeert op te lossen met, je raadt het al, nieuwe verhalen!
 
Is het dan de oplossing om al die verhalen maar te negeren, te doen alsof ze er niet zijn? Nee, is daarop het antwoord. Maar als ik ze niet mag geloven, wat moet ik er dan mee? Ik mag al die gedachten accepteren en ze bedanken omdat ze er ooit waren om mij te helpen. Alleen is die hulp nu niet meer nodig. Dus zeg ik: dankjewel, dankjewel dat je er was, maar nu heb ik je niet meer nodig.  

Klinkt heel simpel en tegelijkertijd vind ik het verschrikkelijk lastig. Maar oefening baart kunst. Dus ik geef mezelf de tijd en begin met te accepteren dat al die gedachten er zijn. Om mezelf vervolgens af te vragen wat ik ermee wil. Want ik mag zelf kiezen wat ik ermee doe. En in de stilte die ontstaat als ik mijn verhalen wat minder serieus neem, komt er ruimte voor iets anders. De ruimte om te kiezen voor wat bij mij past en niet voor wat mij is aangepraat, aangedaan of overkomen. Dat geeft een gevoel van rust. Het is ineens niet zo erg meer om met mezelf in huis opgesloten te zitten. Ik ben best oké gezelschap. En ja, ook dat is een verhaal, maar dan wel een verhaal waar ik zelf graag in geloof!