Antidepressiva: ja of nee? Deel 2

In juli 2019 ben ik gestart met het slikken van anti-depressiva. Los van de bijwerkingen lijkt het geen effect te hebben…

Zo wordt het oktober 2019, ik ben 3 maanden verder, de dosis is een aantal keer opgehoogd maar nog steeds is het gewenste effect nihil. En dan spreekt mijn psychiater de gevreesde woorden uit: “Het werkt niet en het heeft geen zin om de dosis nog verder op te hogen, dus ik stel voor dat we een nieuw middel proberen.” Terwijl mijn psychiater rustig het protocol uitlegt dat hij volgt, duizelt het mij en moet ik mijn best doen mij niet uit het veld te laten slaan. Want het is niet een kwestie van ‘ene pil eruit en andere pil erin’. Nee, was het maar zo simpel. Het ene middel moet ik afbouwen, om vervolgens het andere middel op te bouwen en ter verhoging van de feestvreugde is er dan ook nog een periode van overlap, waarin ik dus beide middelen in mijn lijf heb. Mijn psychiater ratelt verder terwijl ik mijn best doe te blijven luisteren: “Laten we er maar een beetje vaart achter zetten, want anders zit je straks midden tijdens de feestdagen met deze ellende.” Nou, als dat niet moet leiden tot een ‘all time high’, dan weet ik het niet meer. Maar wie a zegt moet ook b zeggen, dus ik stem in met het nieuwe voorstel en met het versneld af- en opbouwen van beide middelen om zo snel mogelijk tot resultaat te komen.

Die ‘all time high’ bereik ik zeker, ik voel van alles en dat voel ik vooral ‘door elkaar. Een gemiddelde drugsgebruiker is er denk ik niets bij (stel ik mij zo voor). Maar ik sla mij er dapper doorheen en doe net of ik gek ben ….

En dan wordt het 26 november 2019. Het moment dat ik wakker word en mijn ogen open is er iets veranderd. Het is een nieuwe dag en tot mijn grote ontsteltenis heb ik daar wel zin in … Sorry, nog een keer? Een nieuwe dag en daar heb je zin in? Alsof er een zware sluier van mij af is getrokken, sta ik op en ga ik, voor mijn doen redelijk monter de deur uit. Hetzelfde herhaalt zich de volgende dag, de dag erna en de dag daarna … Maar ik durf niets te zeggen, tegen niemand niet, want stel je voor dat het dan toch de volgende dag ineens weg is! Als ik mij na een week nog steeds dat beetje lichter voel, besluit ik het toch voorzichtig te delen met een paar mensen om mij heen, waaronder mijn collega’s. Voorzichtig vertel ik dat ik het idee heb dat het misschien wel zou kunnen dat de antidepressiva werken. “Joh!” zegt een collega met een vette knipoog en een grote glimlach op zijn gezicht. “Daar hadden wij nou nog echt niets van gemerkt!” Ik begin te blozen en begrijp dat ik hier goed (en terecht) in de zeik wordt genomen. Ik ben dus niet de enige die het verschil in mij heeft opgemerkt. En zo ontvouwt zich een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Tja, antidepressiva, werken ze nou of werken ze niet? Ik durf me eerlijk gezegd niet aan een definitief oordeel te wagen. Ik kan alleen mijn eigen ervaring beschrijven, zoals ik zojuist heb gedaan, en met de hand op mijn hart zeggen dat ze voor mij wel degelijk een verschil maken. Soms zou ik iedereen weleens een kijkje gunnen in mijn hoofd. Gewoon om te laten zien hoe het er in mijn hoofd aan toe ging, voor én na het slikken. Maar ja, dat kan natuurlijk niet. Dus zullen jullie het moeten doen met bovenstaande woorden.