Geluidloos huilen

Ik weet niet wat er eerder was, de angst of het verdriet. De vraag is of het er iets toe doet? Ik zit op de bank en de tranen stromen over mijn wangen. Geen idee waar ze vandaan komen en ook dat doet er niet toe. Ze zijn er…

Ooit heb ik iemand horen zeggen: “Tranen zijn er om gehuild te mogen worden”. Daar hou ik mij dan maar aan vast. “Boosheid is

gestold verdriet”, is ook zo’n uitspraak. Zeker één die op mij van toepassing is. De keren dat ik, afgelopen jaren, op onbeschaafde wijze redelijk uit mijn

panty ben gegaan zijn (helaas) niet meer op één hand te tellen. En als mensen in je omgeving gaan zeggen dat ze er inmiddels aan gewend zijn, dan krab je jezelf toch wel even achter je oren. "Waar is het dan fout gegaan?", heb ik mezelf afgevraagd. Of moet ik niet spreken van ‘fout gegaan’.

Fout of niet, feit is dat ik ergens onderweg mijn harde kant heb laten prevaleren boven mijn zachte kant. Blijkbaar omdat het nodig was. Omdat schreeuwen uiteindelijk het enige was wat ik kon doen om mezelf te laten horen. En weet je wat het ironische aan dit verhaal is? Hoe harder ik ging schreeuwen, hoe minder er naar mij geluisterd werd. Alleen had ik daar geen oog voor. Of moet ik zeggen: had ik daar geen ‘oor’ voor. De grap van het hele verhaal? De enige die eigenlijk moest luisteren, was ik zelf. Niet mijn omgeving, niet de mensen om mij heen, niet de mensen die ik het meest heb vervloekt, nee: IK!!!

Wat al dat geschreeuw en de niet gehuilde tranen mij wilde vertellen? Dat was eigenlijk een hele simpele boodschap: hou van mij, alsjeblieft hou van mij!?! Het is eigenlijk heel simpel en precies zoals Harrie Jekkers ooit zong:

“Dat hou van een ander,

dat heb jij alleen maar nodig

omdat je niet genoeg kan houden

van jezelf

hou van jou joh,

maak de ander overbodig

ware liefde, geloof me, begint

altijd bij jezelf.” [1]

Zo is mijn verhaal ook begonnen. Bij de ander, de ander waar ik straal verliefd op werd. De vraag is alleen of ik ook daadwerkelijk verliefd was op de ander of op het idee van de ideale liefde. Nu weet ik, de ideale liefde bestaat niet en houden van een ander kan alleen als je van jezelf houdt. En dat laatste deed ik dus niet. Ergens wist én voelde ik dat ook wel. Mijn intelligente lichaam had mij meermaals diverse signalen gegeven. Ik weigerde alleen te luisteren. Al in een vroeg stadium vertelden die signalen mij dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Dat ik mij niet moest laten verleiden door de vlinders in mijn buik. Dat ik moest kappen, moest stoppen met de relatie waar ik in zat. Dat ik het als een mooie verliefdheid had moeten beschouwen. Mijn eerste stappen op het gebied van de vrouwenliefde en dat ik het daar bij had moeten laten.

Maar dat heb ik niet gedaan. Ik ben er voor 300% voor gegaan, om er 100% uit te krijgen en ben uiteindelijk met lege handen over gebleven. Wat ik mijzelf daar het meest in kwalijk neem? Dát ik niet naar mezelf heb geluisterd en daarmee niet alleen mezelf maar ook anderen ontzettend veel pijn heb gedaan. Ik wilde dat de ander mij de liefde zou geven die ik mezelf had moeten geven. Dat de ander mijn problemen op zou lossen en dat enorme gat in mij zou opvullen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik kon mij niet voorstellen dat er (eindelijk) iemand verliefd was op mij, simpelweg, omdat ik niet in staat was om van mezelf te houden.

En nu is het ijzig stil om mij heen. Ik ben alleen en ik sta alleen. Eindelijk ben ik bereid om te horen wat die stilte mij te vertellen heeft. Waarom de tranen gehuild mogen worden. En ook dat is zoals Harrie Jekkers zong:

“Want ik hou van jou

is niet de sleutel tot de ander

maar ik hou van mij

al klinkt het bot en slecht

want wie van zichzelf houdt

die geeft pas echt iets kostbaars

als hij ik hou van jou

tegen een ander zegt.”[2]

[1] Harrie Jekkers – Ik hou van mij – songteksten.nl

[2] Harrie Jekkers – Ik hou van mij – songteksten.nl